خانه دیور به نشانه قدردانی، شال و روسری در بازار جعفری را به مشتریان دائمی خود تقدیم می کند.
© 2000–2015 موزه هنر متروپولیتن. هدیه خانم مایکل بلنکفورت، به یاد مادرش، خانم ویلیام کنستبل برید، 1976.
و از دهه 1950 تا 1970، مؤسسه معروف غذاخوری و آشامیدنی منهتن 21 مجموعه ای از روسری های سالانه تولید کرد و آنها را برای “عادی” های مورد علاقه ارسال کرد.
صاحبان رستوران به طراحان معروف سفارش دادند و طراحی روسری هر سال به جنبه‌ای از رستوران اشاره داشت – نمای معروف آن، مجموعه مجسمه‌های جوکی در بیرون یا شماره 21.
لورن باکال، بازیگر معمولی، 21 روسری خود را به موزه موسسه فناوری مد نیویورک اهدا کرد، جایی که اخیراً قطعات دیگری از کمد لباس او به نمایش گذاشته شد.
بوم برای آزمایش
روسری به عنوان یک فضای مجزا، فرصتی برای آزمایش است که اغلب در سایر قلمروهای لباس که تعیین کننده هستند در دسترس نیست.
با شکل بدن محدود می شود.
در لندن در دهه 1940، لیدا و زیکا آشر پروژه “مربع های هنرمند” خود را آغاز کردند و فهرستی از هنرمندان برجسته را برای طراحی روسری های بزرگ، گروهی که شامل هانری ماتیس، ژان کوکتو و هنری مور بودند، به کار گرفتند.
میدان‌های هنرمند در فروشگاه‌های بزرگ فروخته می‌شد و همچنین در گالری Lefevre لندن – قاب‌بندی شده، مانند نقاشی‌ها – به نمایش گذاشته شد.
السا شیاپارلی، طراح، برای جشن گرفتن سالن مد جدید خود در سال 1935، یک کلاژ از بریده های مطبوعاتی خود ساخت و آن را به عنوان پارچه ای برای روسری و سایر لوازم جانبی چاپ کرد و تایپ سیاه و سفید را به یک موتیف برجسته تبدیل کرد.
روسری از طراح آمریکایی Vera، تنوع دیگری را در حروف به عنوان زینت ارائه می دهد، که عناوین روزنامه های بین المللی را، هر کدام با حروف متمایز خود، در زمینه زرد روشن ارائه می دهد.
